De lockdown richt veel leed aan bij de winkels en horeca. Maar de coronacrisis biedt ook de kans om onze winkelstraten minder monotoon, groener, aantrekkelijker, lokaler te maken. De retailsector weet allang dat er een samenering op komst is, en moet die aangrijpen om winkelcentra te vervangen met centra met winkels. Nóg meer horeca is het antwoord niet, op gegeven moment ben je wel uitgecappuccino’d. We hebben al te veel winkels en te weinig woningen – dus laten we nu maar werk met werk gaan maken. Voor de Opinie-bijlage van NRC Handelsblad liet ik mijn licht op deze (hoopvolle) toekomst schijnen:

Wie Finland zegt, zegt: Alvar Aalto, architect en ontwerper en de belichaming van Finlands naoorlogse humane modernisme. Finland heeft 13 gebouwen van Aalto voorgedragen als UNESCO Werelderfgoed. Slechts twee andere architecten hebben al eerder die statuur gekregen: Le Corbusier en Frank Lloyd Wright. Voor De Architect noteerde ik mijn persoonlijke herinneringen aan mijn bezoek aan een aantal van deze gebouwen, zoals zijn buitenhuis, zijn stadhuis voor new town Säynätsalo en het beroemde Paimio tbc-sanatorium. “De verpleegsters maakten er een hobby van om te kijken wie met wie de bosjes insloop.”

Lees hier mijn verhaal en geniet van de fotoreeksen onderaan. Ook hieronder drie fotoreeksen, over Paimio sanatorium, het stadhuis in Säynätsalo en van zijn ontwerpwerk: https://www.dearchitect.nl/architectuur/blog/2021/03/de-erfenis-van-alvar-aalto-101260950

Voor de Amsterdam bijlage van NRC schreef ik over de groene daken die de stad al heeft en krijgt – maar natuurlijk zijn er ook plannen die het niet gehaald hebben. Deze twee wilde ik graag nog vertellen, niet in de laatste plaats omdat ze zo logisch lijken.

Arjan van Ruyven van MMX Architecten heeft samen met stichting Rooftop Revolution voorstellen gedaan voor groene daken op de oude Renaultgarage bij het Amstelstation en boven op de Europarking (bijgenaamd de Wokkel, of het Guggenheim) bij het hoofdbureau van politie in de binnenstad.

De magisch-realistische foto’s van Lisandro Suriel (30) verbeelden de verhalen en herinneringen van mensen die rondom de Black Atlantic wonen, of er vandaan komen. “Het is niet zo dat onze geschiedenis, onze identiteit pas met de komst van de Europeanen is begonnen.” Met zijn project Ghost Island, dat als een fata morgana in die wereldzee ronddrijft, maakt hij furore. Zo staat hij nu op de cover van het nieuwe FOAM Talents magazine. Ik sprak hem voor NRC Handelsblad en ik schreef over zijn werk op de vorige editie van Noorderlicht. Download hier de pdf van het interview:

Voor De Architect schreef ik een interview met Amy Thomas, die als architectuurhistorica verbonden is aan de TU Delft. Met steun van de NWO gaat zijn onderzoek doen naar het kantoor als uitdrukking van de verhouding tussen de seksen, vanaf de naoorlogse jaren tot begin deze eeuw. De typistes zaten in legbatterijen in een open hal, de executives waren mannen met een eigen kamer met een deur.  “Als de ontwerper als man tot de vanzelfsprekende meerderheid hoort, is het voor hem moeilijker om inclusieve ruimtes te ontwerpen. Een divers ontwerpteam levert een beter eindproduct op.”

Steeds meer daken worden groen en blauw. Ze vangen water op, helpen de biodiversiteit een handje en bieden bewoners een plek om te ontstappen aan de drukte. De festival ROEF en de Rotterdamse Dakendagen vieren het dak als het meest onontgonnen gebied van de stad. Groene daken worden nu meteen meegenomen in het ontwerp, en niet alleen achteraf verbeterd – zie het duinlandschap op de Groenmarkt in Amsterdam van Ronald Janssen, Bastiaan Jongerius en landschapsarchitect Harro de Jong. Het bijzondere ervan is dat het gewoon wordt. Lees HIER mijn verhaal voor NRC of download de pdf:

Afaina de Jong vertegenwoordigt een nieuwe generatie in de architectuur. Haar doel met haar studio Afarai is niet om gebouwen te realiseren, maar om verandering in de samenleving teweeg te brengen. Haar uitgangspunt is het feminisme, haar werk een pleidooi voor meerstemmigheid. Er moet ruimte komen voor uitnodigende plekken, vindt zij, waar niet alleen de witte mannelijke standaardgebruiker maar álle mensen zich welkom voelen. Ze ontwerpt oa tentoonstellingen, zoals die over de slavernij die binnenkort in het Rijksmuseum opengaat. Lees HIER mijn interview met haar voor NRC Handelsblad of download de pdf:

Kunstenaar Anouk Kruithof heeft met behulp van scouts over de hele wereld honderden uren aan video bij elkaar gebracht van dansende mensen. ‘Universal Tongue’ heeft ze haar verzamelkunstwerk genoemd – dans is immers universeeel, iedereen doet, heel traditioneel én superhip. Die veelheid aan beelden is tot 32 uur teruggebracht, met muziek erbij, en wordt geprojecteerd op schermen waar je als bezoeker tussendoor dwaalt. Een bezoek aan deze installatie, die nu in Gent te zien is, is een opbeurende en ook wel emotionele belevenis.

Lees HIER mijn interview met Anouk Kruithof voor NRC Handelsblad of download de pdf: